Hinsta kveðja: Sverrir Þór Halldórsson

Sverrir Þór Halldórsson matreiðslumeistari

Þau sorglegu tíðindi bárust þann 11. desember síðastliðinn, að einn úr hópi okkar fréttamanna, Sverrir Þór Halldórsson matreiðslumeistari, hefði látist á Borgarspítalanum.

Útförin sem var afar falleg og hjartnæm, fór fram að viðstöddu miklu fjölmenni í Fossvogskirkju, en Sverrir var jarðsunginn af séra Guðbjörgu Jóhannesdóttur. Sverrir var jarðsettur í Gufuneskirkjugarði.

Rúmlega 1200 fréttir og pistlar

Sverrir var öflugur penni og veitingarýnir og skrifaði yfir 1200 fréttir og pistla hér á veitingageirinn.is/freisting.is frá árinu 2007. Á gamla vefnum voru yfir 700 pistlar og fréttir birtar eftir Sverri.

Fyrsti pistillinn eftir hann birtist 6. mars 2007 og fjallaði um Ungkokka Íslands, en liðið keppti í keppninni The World Knorr Junior Culinary Grand Prix í Scot Hot.

Síðasti pistill Sverris fjallaði um eitt af mörgum ferðalaga hans en hann var ötull að ferðast út fyrir bæjarmörkin.

Hægt er að lesa allar fréttir og pistla frá Sverri með því að smella hér.

Þín verður sárt saknað kæri vinur. Hafðu þökk fyrir allt og allt.

Að lokum birtum við hér minningarorð sem birt voru í Morgunblaðinu frá þeim Sigurvini Gunnarssyni og Sigurði Einarssyni, Klúbbi Matreiðslumeistara og Sigurði L. Hall með góðfúslegu leyfi þeirra:

Minningargrein

Í dag kveðjum við Sverri Þór Halldórsson sem lagður er af stað í sína hinstu ferð. Kynni okkar hófust fyrir um 40 árum er hann hóf matreiðslunám á Hótel Sögu. Þetta hefur sjálfsagt verið rétta fagið fyrir hann því segja má að matur, og allt matartengt, hafi verið hans helsta áhugamál jafnt í starfi sem frístundum. Sverrir lifði fyrir mat og allt matartengt.

Að loknu námi lágu leiðir Sverris víða, fyrst á því merka hóteli Hótel Savoy í London og síðan til Danmerkur þar sem hann stundaði hótelnám í Álaborg, vann svo í Kaupmannahöfn um tíma áður en hann kom aftur heim og byrjaði aftur á Hótel Sögu þar sem hann naut sín vel. Nánari ferill hans verður ekki rakinn hér.

Kynni okkar og vinskapur entist til æviloka Sverris. Þær voru ófáar ferðirnar sem við fórun saman á hina ýmsu veitingastaði og hótel jafnt á höfuðborgarsvæðinu sem út um landið og erlendis. Hann var fréttamaður á Veitingageiranum, fréttavef um mat og veitingar, og skrifaði þar veitingarýni. Það spunnust oft upp liflegar og áhugasamar umræður. Þótt við ræddum saman um upplifun okkar af þeim réttum sem við fengum hverju sinni og kryfðum til mergjar þá hafði hann lokaákvörðun um textann. Hann var alltaf fylginn sér og oft voru hin gastrómisku viðmið svo heilög fyrir honum að okkur féll oftar en ekki allur ketill í eld. Hann var „prinsip“ maður fram í fingurgóma og eftir hann liggja margar greinar um hinar ýmsu hliðar veitingamennsku. Hann var vel virtur fagmaður og starfaði mikið fyrir Félag Matreiðslumanna (Matvís) og Klúbb matreiðslumeistara. Einnig var hann alþjóðlegur dómari í matreiðslukeppnum, var um tíma í landsliði matreiðslumanna og tók þátt í alþjóðakeppnum.

Sem dæmi um mataráhuga hans þá fórum við einu sinni í dagsferð frá Prag til Vínarborgar til að borða þar Vienerschnitzel og koma svo við á Hótel Sacher til að fá ekta Sachertertu og aftur til Prag um kvöldið. Þetta þótti honum toppurinn. Svo var ekkert mál að skreppa til Kaupmannahafnar til að fara á danskt jólahlaðborð. Eitt sinn dvaldi hann á Landspítalanum. Eftir nokkra daga var honum farið að leiðast maturinn, hann hringdi þá á eitt besta hótel landsins og pantaði flottan kvöldmat. Yfirmatreiðslumeistarinn kom sjálfur með pöntunina til hans og sá um að allt væri samkvæmt bókinni.

Já, hinsta ferð Sverris er hafin. Við trúum því að hann sé búinn að koma sér fyrir í veitingasölum himnaföðursins og njóti sín vel. Með söknuði kveðjum við góðan vin. Hafðu þökk fyrir allt.

Aðstandendum sendum við innilegar samúðarkveðjur.

Sigurður Einarsson
Sigurvin Gunnarsson

Minningargrein

Sverrir Þór Halldórsson er horfinn á braut. Hann hóf ungur að læra matreiðslu og gengdi síðan því starfi af lífi og sál. Leiðir hans lágu víða og hann var virtur fagmaður. Sverrir starfaði mikið að félagsmálum, var félagi í Klúbbi matreiðslumeistara og sinnti þar ýmsum krefjandi verkefnum sem hann leysti með glæsibrag. Hann var um tíma í landsliði íslenskra matreiðslumanna og tók þátt í alþjóðakeppnum. Einnig var hann alþjlóðlegur dómari í matreiðslukeppnum.

Klúbbur matreiðslumeistara þakkar fyrir góð kynni og óskar góðrar ferðar á vit nýrra ævintýra. Fjölskyldu hans sendum við innilegar samúðarkveðjur.

Klúbbur matreiðslumeistara
Björn Bragi Bragason

Minningargrein

Það kemur manni ætíð á óvart þegar dánarfregn náins vinar og samferðarmanns birtist, jafnvel þótt innst inni sé maður viðbúin því að lokin séu nær. Sverrir Þór Halldórsson matreiðslumeistari lést þ. 11. desember. Við lærðum kokkinn saman á Hótel Sögu fyrir uþb. 40 árum síðan. Hótel Saga var á þeim tíma musteri íslenskrar matargerðarlistar og var allt í hæsta gæðaflokki. Eldhúsið var stórt og sinnti öllum sölum á mörgum hæðum hótelsins. Þar unnu fjöldi af kokkum, þjónum, lærlingum og smurbrauðsdömum og skapaðist glaðlegt líf á milli starfsfólksins. Við fíluðum okkur.

Sjéffarnir yfir kokkalærlingunum voru allir marglærðir og reyndir frá útlöndum og töluðu bæði dönsku og frönsku. Það þótti kostur í faginu og vildum við nemarnir ná því líka. Út skyldi haldið strax að námi loknu. Þannig vorum við Sverrir. Eftir námið þá fer Sverrir til London og starfaði á Hótel Savoy einu því allraflottasta í Evrópu þá. Síðan til København og starfaði hann þar á ýmsum veitingastöðum en heldur svo til Århus að stúdera frekari hótelfræði. Leiðir okkar lágu mikið saman þá, en ég bjó í skíðabænum Geilo í Noregi. Þar vann lítill hópur hótelfagfólks frá Íslandi. Sverrir kemur í heimsókn og um að gera að drífa hann á skíði. Hann var nú ekki á því fyrst enda alveg óvanur á skíðum.

Sverrir var ekki mikið í íþróttum yfirleitt. Upp í brekku er haldið og strax upp lyftustólinn í stærstu brekkuna en samt alls ekki þá bröttustu né hættulegustu. Þetta átti nú ekki að vera neitt mál bara að fara rólega í plóg og stuttar beygjur. Gekk það alveg frábærlega. Sverrir fer þetta með glans nema þegar farin er rúmlega hálf brekkan þá pomsar hann á rassinn! Eftir var nokkuð bein braut niður að kaffiteríu. Þeir sem þekktu Sverri vel vita að hann var nú frekar þungur til pundsins og þurfti tvo til að reisa hann við með sameiginlegu átaki. Komum honum á lappir og hann stendur keikur á skíðunum, nema að þau byrja að renna niður brekkuna með Sverri, baðandi út höndunum á fullu bruni. Þetta leit ekki vel út og sá maður að hann myndi rústa kaffiteríunni, borðum og gestum, eins og í James Bond mynd, nema þegar hann er kominn niður brekkuna þá tekst honum á einhvern lofaðan hátt að taka þetta fína beygjuskrens og stoppa standandi eins og alvanur keppnismaður. Svipurinn á mínum manni var flottur þegar við komum að honum, gleðiglottið sem við þekktum svo vel á Sverri. „Skíði ekki málið“ en það þýddi ekki að ræða um aðra ferð. Margar góðar sögur eru til af Sverri og tiktúrum hans. Allar góðlátlegar og skemmtilegar í hans stíl.

Hann var sérstakur karakter og engum líkur. Hann var skapgóður, sæll og hló mikið. Hann fór samt sínar eigin leiðir. Þrátt fyrir veikindi sín hélt hann sig alltaf við fagið, skrifaði um og dæmdi veitingastaði á sinn hátt. Hann var einnig í því að pirra unga matreiðslumenn er voru að tvista fagmennskuna. Matreiðslan skyldi rétt gerð og fagorðin kórrétt. Var það ávallt skemmtilestur, margt vel sagt og rétt.

Ég hitti hann síðast í sumar og sá þá að mátturinn var að dvína. Sögurnar um Sverri lifa áfram í minningunum. Farvel min ven.

Sigurður Lárus Hall.